Rozdział 6 + przeprosiny

Hej ;* Na wstępie bardzo przepraszam, że zaniedbałam blog. Dużo się działo, ale wyjaśnienia będą w innym poście.

Teraz zapraszam na rozdział 6, który zbetowała kochana Dominika : D 

+ Na dole macie zdjęcia wyglądu Hermiony, Ginny i Evolet : ) Miłego czytania.

~ Alice.

KONTAKT ZE MNĄ: (gg) 47803574 (jeśli chcesz być informowany/a o następnych rozdziałach to napisz do mnie.)

Dziewczyny zeszły na śniadanie do kuchni. W pomieszczeniu żwawo krzątała się Molly, przygotowując tosty dla Hermiony oraz owsiankę dla Ginny. Ruda nie wyspała się dobrze, bo raz po raz jej głowa miała zetknięcie ze stołem. Była bardzo śpiąca, co chwile jej dialog przerywało długie ziewnięcie. Dopiero, gdy do kuchni wparował półnagi Oliver dziewczyna jakby cudem orzeźwiła się. No tak, widok jego dobrze zbudowanego ciała przyciągnęło uwagę „Etny”.

- Dzień dobry! –Powiedział donośnym głosem. - Niestety, moja walizka jakimś dziwnym trafem zniknęła, a tam miałem ubrania. -Wytłumaczył, widząc wzrok pani Weasley.

- Już, zaraz ci coś przyniosę. -Powiedziała gospodyni i zniknęła na dębowych schodach.

- Owsianka? To da się jeść? –Spytał z niesmakiem, przysiadając się do stołu.

- Uwierz, lepsze niż zupa z kota. -Warknęła Ginny. Nie lubiła, gdy ktoś krytykował zdrowy styl odżywiania.

- To, że jestem metalem nie oznacza, że zjadam te worki na kłaki. -Odpowiedział, widząc dziwne spojrzenie brązowowłosej.

- Może zakończmy tę dyskusję? -Zaproponowała Hermiona i chyba reszta się zgodziła, bo nikt do końca śniadania się nie odezwał.

Dziewczyny pożegnały się z wszystkimi i wyszły na podwórko, aby teleportować się wprost do Paryża. Hermiona cieszyła się, że odwiedzi miasto, w którym niegdyś była. Niestety wiązało się z tym, że przypomni sobie rodziców, a co za tym idzie - ich krwawą śmierć. Obie zdziwiły się, że czekał na nich Oliver oraz, postrach Hogwartu - Severus Snape.

- A pan, co tutaj robi?! –Spytała wrednym tonem, Hermiona.

- Stoję. -Odpowiedział spokojnie, krzyżując ręce na piersi.

- Widzę, ale…

- Jadę do Paryża. -Dokończył, czując, jakie zada pytanie.

- Po co?

- Po jajco! Nie powinno cię to obchodzić. -Skończył.

Po chwili dołączyły do nich Fleur, Luna, Lavender oraz Cho. Ostatnia z nich została potraktowana złowrogim spojrzeniem pewnej ognistowłosej niewiasty.

Nagle zjawił się Dumbledore, obdarzając ich ciepłym uśmiechem.

- Czas ruszać w drogę. Dziewczęta, dalsze wskazówki dostaniecie w domu Vilies, jeśli wiecie jest to…

- Dom Wili. -Dokończyła Hermiona, nie mogąc się powstrzymać.

- Właśnie. Teraz was tam teleportujemy. Ja wezmę pannę Chang i Brown, ty Oliver weźmiesz Ginny i Fleur, a Severus pannę Granger. -Powiedział radośnie.

Brązowowłosa chwyciła remie Mistrza Eliksirów, poczuła charakterystyczne szarpnięcie w pępku i po chwili była już na miejscu. Jej oczom ukazał się piękny zameczek. Wielka, stara fontanna była pokryta wonnymi liliami, które otulały zmysły Hermiony. Wiele ostrych wieżyczek przecinało błękitne niebo. Dziewczyna zachwycała się tym widokiem aż do chrząknięcia pewnej kobiety. Ocknęła się i zobaczyła, że dziewczyny są już na miejscu. Orzechowo oka spojrzała na istotę, która wybudziła  ją z transu ekscytacji tym pięknym miejscem. Kobieta miała jasne, prawie białe włosy, które spływały falami na jej szczupłe ciało. Magiczne oczy, w kolorze srebrnego morza, wpatrywały się w nowoprzybyłe dziewczyny.

- Witajcie! Fleur, przedstawisz mnie? –Spytała, uśmiechając się promiennie.

- Ocziwiści ciociu. To jest Lavender, Ginny, Cho, Luna i Hermiona. Dziewczyny to jest moi cioci, Evolet. –Zaszczebiotała Fleur, nadal krzywdząc angielski.

- Zapraszam, wejdźcie do środka. -Wskazała ręką wielkie, mosiężne drzwi. Tkwiły na nich wyżłobione runy, którym Hermiona nie zdążyła się dokładnie przyjrzeć.

Weszły do obszernego holu. Ujrzały wiele dziewczyn, różnych narodowości, wszystkie były bardzo piękne. Nie mogły długo obserwować ich, ponieważ za moment znalazły się w dużym pomieszczeniu ze ścianami luster i stolikami, wyposażonymi w przeróżne rzeczy do pielęgnacji ciała i włosów.

- Znajdujecie się w domu Wili, od setek lat jest to schronienie dla naszej rasy. Nasz klan żyje w przyjaźni z Dumbledorem, dlatego postanowiłam pomóc wam w tej misji. Po pierwsze musicie przekonać pewnych ludzi do przejścia na waszą stronę. Zaczniemy od metamorfozy. –Powiedziała kobieta.

Ginny dopiero teraz zauważyła, że nie ma Olivera, ani Snape’a, ani Dumbledore’a.

- Gdzie pozostali? -Spytała, rozglądając się dokładniej.

- Och, mężczyznom nie wolno przekroczyć progu Vilies, to grozi śmiercią. -Uśmiechnęła się, przypominając sobie próby nieszczęśliwych kochanków. - Musicie wyglądem odpowiadać swoim eeem… przyszłym partnerom? -Dziewczyny zrobiły dziwne miny. - Hmmm… nie tak to miało zabrzmieć, no, ale nie ważne, do roboty! -Wypowiadając to, do pomieszczenia wpadło kilka dziewcząt. Hermiona dostała stanowisko, a przemieniać miała ją Evolet.

- Zobaczmy, co tutaj mamy… -Mruknęła dokładnie obserwując Hermionę.

- Nie ma się czym zachwycać, nie jestem tak ładna jak ty. -Stwierdziła brązowowłosa.

- To nasze przekleństwo, dałabym wszystko, aby nie być sobą.

- Dlaczego?! –Spytała Hermiona, sama chciałaby być tak piękna jak ta Wila.

- Bo stuprocentowe Wile nie potrafią kochać, nie wiemy czym jest miłość, przyjaźń, po prostu nie czujemy.

Brązowowłosa posmutniała. To było przykre. Nie dałaby sobie rady bez przyjaźni, miłości, dobra. Evolet jeszcze chwile przyglądała się Gryfonce, po czym przemówiła:

- Masz piękne rysy twarzy. -Stwierdziła, unosząc lekko głowę Hermiony. Dziewczyna spojrzała w lustro, jednak nie dostrzegła tego, co mówiła jej Wila. - Do tego te oczy. Jesteś naprawdę śliczna, jednak chciałabym zmienić włosy. Chciałabyś, aby były proste?

- Marze o tym, jednak wszystkie próby skończyły się fiaskiem. -Powiedziała, zrezygnowana, patrząc groźnie na swoje loki, które sterczały w cztery strony świata.

- Mam na to radę. -Delacour posadziła ją na krześle przed lustrem. Granger ujrzała Ginny, którą zajmowała się jakaś szatynka, dyskutowały o czymś.

Hermiona przeszła kilkugodzinną terapię dla włosów. Evolet zdziałała cuda. Jej włosy miały kolor czekolady, były proste, do tego miękkie i lśniące. Dziewczyna przyglądała się sobie przez około godzinę, nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Stała się piękna. Kilkukrotnie dziękowała pani domu.

Dziewczyny dostały pokój w jednej z wież. Wszystkie zachwycały się fryzurą Hermiony. Również Ginny ślicznie wyglądała, jej twarz nabrała śmietanowej barwy, a włosy lekko ścieniowało.

- Ciekawe kogo dostanę, ty masz szczęście, Krum bardzo cię lubi. -Stwierdziła ruda, siadając koło brązowowłosej na parapecie.

- Ehh… pięknie tu, prawda? -Szepnęła, patrząc na wieczór za oknem.

- Prawda.

- Widzieliście tego Olivera? Ciacho jak nic. -Powiedziała Cho, wchodząc do pomieszczenia.

- Nie wytrzymam z tą chińską… -Na usta Ginny cisnęło się dużo przymiotników, ale dała sobie spokój.

- Um, Cho, z kim idziesz na spotkanie? -Spytała Hermiona, z ciekawości.

- Wiem tylko, że interesuje się urodą azjatycką. -Powiedziała, kładąc się na łóżku.

Dziewczyny wstały rano, zjadły śniadanie, potem do południa przechadzały się po posiadłości. Nadszedł czas przygotowań. Dziś na spotkania wychodziły Ginny i Hermiona. Brązowowłosa została delikatnie umalowana, Evolet nie chciała, aby jej świeżość i naturalność zginęła pod warstwą pudru. Włożyła czarną, marszczoną sukienkę, która sięgała jej do pół uda. Włosy zostały luźno puszczone na ramiona. Do tego skromna biżuteria i dziewczyna była gotowa.

Hermiona zdusiła okrzyk, ujrzawszy Ginny. Dziewczyna była zrobiona na jakąś czarną wdowę. Ruda miała wymalowane usta czarną szminką, do tego suknia z dekoltem na plecach.

- Nic nie mów. -Powiedziała Ginny, chowając twarz w dłoniach.

- Hermiona, szybko! Jesteś już spóźniona! -Powiedziała Evolet i szarpnęła ją do wyjścia.

- Ginny! Trzymaj się!

Brązowowłosa wyszła za bramę i ponownie zdziwiła się, gdy zobaczyła Mistrza Eliksirów, do tego w dresowej bluzie i jeansach.

- Co pan tu…

- Nie ma czasu, Granger. -Chwycił jej dłoń i zaraz znaleźli się na paryskiej uliczce. - A teraz słuchaj…

Hermiona po metamorfozie.

Oliver <33 *.*

Ginny wystylizowana na spotkanie.

Evolet