Rozdział 4

Dobry : 3 Jest 4 rozdział, dzięki mojej becie da się go czytać : D Niestety, z rozdziałem 5 będą opóźnienia, czas zająć się rodzina i skorzystać z ostatnich dni wakacji : ) Gdy będziecie czekać na rozdział, zapraszam tutaj ->

http://sevmione-trudne-wybory-hermiony.blogspot.com/

+ Skomentujesz ?

Pisałam, oglądając : http://www.youtube.com/watch?v=JDTfUdgJdF4 ZAJEBISTE ;D

Draco Malfoy szedł korytarzami Hogwartu. Co robił tu w porze wakacji? Tego dowiemy się później. Jego platynowe włosy lśniły w porannym słońcu. Kierował się na błonia, aby spotkać tam szczególną osobę. Obawiał się braku akceptacji, odrzucenia. W sumie, czego miał się spodziewać? Znęcał się nad słabszymi, a w dodatku jest młodym śmierciożercą, brzydził się sobą i tym, co musi robić. Poczuł chłodny powiew wiatru. Rozejrzał się dookoła. Stała tam, z zamkniętymi oczami. Jej długie blond loki falowały, chłostane świeżymi podmuchami powietrza. Podszedł bliżej, niepewnie. Spojrzała na niego i jakby nigdy nic, uśmiechnęła się. Zadziwiała go, przecież to on robił takie rzeczy, był wredny, cyniczny, perfidny.

- Witaj Draco. -Powiedziała, a uśmiech nie schodził jej z ust.

- Cześć… eee… mam ci pomagać. -Odpowiedział jednym tchem. Przytaknęła i ruszyła przed siebie. Draco podążył za nią, intrygowała go. Gdy go zobaczyła posłała mu uśmiech, a powinna go przekląć. Luna Lovegood zawsze była inna niż wszyscy, ale chyba nie do tego stopnia.

- Draco, jak dawno jesteś w Zakonie ? -Spytała, zrywając pachnącą maciejkę.

- Od tygodnia, na razie wiesz o tym ty, Dumbledore i Snape, dziś będę zaprzysiężony na zebraniu.-Spojrzał w jej błękitne oczy, które przypatrywały się jednemu z drzew.

- Mógłbyś mnie tam podsadzić? –Znowu uśmiechnęła się, mówiąc rozmarzonym tonem.

- W jakim celu?! -Spytał, patrząc na wielką lipę.

- Tylko na tę pierwszą gałąź, dalej dam sobie radę.

*

Hermiona była już w skrzydle szpitalnym. Nie miała nic do roboty, więc zaczęła czytać podręcznik magomedyka, bardzo przydatna książka. Pani Pomfrey wyszła gdzieś na godzinę i kazała dziewczynie czekać. Brązowowłosa rozejrzała się po sali. Ten szpital bardzo różnił się od mugolskiego. Zatopiła się w fotelu i rozmyślała o dziewczynie, która śniła jej się w nocy. Próbowała sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek ją widziała, ale na nic. Miała pustkę w głowie, irytowało ją to, kim do cholery ta brązowowłosa dziewczyna jest. Drzwi skrzydła szpitalnego otworzyły się z wielkim hukiem. Do pomieszczenia wpadł dyrektor i opiekunka jej domu. Lewitowali całego zakrwawionego Snape’a. Był nieprzytomny. Hermiona poderwała się z fotela.

- Granger, gdzie Pomfrey? -Spytała McGonagall ostrym tonem.

- Wyszła, nie mówiła gdzie, co się stało?

- Dasz radę zająć się Severusem?  –Dyrektor spojrzał na nią zza połówek okularów i ułożył Mistrza Eliksirów na jednym z łóżek.

- Zrobię co w mojej mocy! -Krzyknęła, biegnąc do spichlerza po potrzebne eliksiry.

Zaklęciem usunęła górną partię ciuchów profesora. To, co tam zobaczyła było okropne. Setki ran ciętych.

- Kto mu to zrobił? -Spytała Gryfonka.

- Czarny Pan, źle wykonał zadanie. -Odpowiedział Dumbledore, po chwili wyszedł razem z Minevrą, zostawiając Hermionę samą z Severusem.

Podała mu eliksir na uzupełnienie krwi, co było bardzo trudną sprawą, ponieważ był nieprzytomny. Miał bardzo słabe tętno. Gryfonka bała się, że nie da rady, a ten nietoperz będzie nękał ją w sumieniu. Modliła się do Merlina, aby pani Pomfrey wróciła wcześniej. Musiała przyznać, że Severus Snape był dobrze zbudowany, mimo że był bardzo chudy. Tętno ciągle słabło, w oczach Hermiony pojawiły się kryształowe łzy. Robiła co w jej mocy, aby go wybudzać, jednak stan profesora pogarszał się z każdą chwilą. Usłyszała otwierające się drzwi, pani Pomfrey weszła do środka, podbiegła do Hermiony.

- Proszę pani, ja… ja…- jąkała się Gryfonka.

- Wykonałaś kawał dobrej roboty, no jeszcze tylko zastrzyk i z głowy. -Odpowiedziała dumnie pielęgniarka.

- On prawie nie oddycha! –Krzyknęła Hermiona.

- To normalne po tylu klątwach, spokojnie moja droga, przeżyje nieraz był w gorszym stanie. Raz nawet nie miał połowy ręki. -Powiedziała, jakby to było śmieszne.

Brązowowłosa pozbierała się w sobie, otarła łzy i poszła po eliksir regeneracji tkanki skórnej, trzeba go było dawać pod postacią zastrzyku. Wróciła po chwili, trzymając strzykawkę w ręku. Uniosła lekko przedramię i spojrzała na czarny znak. Trochę ją to przeraziło.

- Kochanie nie w przedramię, och nie wiesz, że po takich klątwach lek nie rozprowadzi się od ręki, aż do klatki piersiowej.

- W takim razie, gdzie mam go zaaplikować? –Spytała.

- W tyłek moja droga, w tyłek. -Odpowiedziała pielęgniarka, uzupełniając jakieś papiery.

- To jest mój nauczyciel, pewnie by sobie nie życzył…- oburzyła się Granger.

- Na pewno wolałby, żeby to robiła młoda, a nie stara kobieta.- Zażartowała i machnęła ręką, aby Hermiona przestała marudzić.

On mnie zabije! Jak się o tym dowie… Chwila, przecież nie musi wiedzieć. Ty idiotko, przecież masz z, nim oklumencję, już po mnie.

Takie myśli latały po jej głowie, gdy zaklęciem przekręciła profesora tak, by leżał na brzuchu. Odchyliła lekko materiał spodni. Jej oczom ukazała się śnieżnobiała skóra.

- Zginę marnie. –Powiedziała do siebie i wstrzyknęła lek. Po wszystkim przykryła profesora ciepłym kocem. –Kiedy się obudzi? -Spytała, zauważając, iż pielęgniarka idzie w jej stronę.

- Za godzinę, jutro, za trzy dni, za rok. Tego nie wiadomo Severus jest w coraz gorszym stanie, Dumbledore za dużo od niego wymaga, niestety. -Przyznała.- Hermiono, możesz już iść, wieczorem będzie zebranie Zakonu. -Poppy Pomfrey zniknęła za drzwiami spichlerza. Brązowowłosa spojrzała jeszcze na profesora, zazwyczaj wydzierał się na nią, teraz jest taki spokojny. Wyszła ze skrzydła szpitalnego i poszła do swojego dormitorium.

*

Ron z Harrym siedzieli w salonie Nory. Byli sami, więc mogli swobodnie rozmawiać. Weasley oczywiście narzekał na wszystkich i wszystko.

- Zauważyłeś? -Spytał młody Weasley.

- Co? Harry rozejrzał się po pomieszczeniu.

- No… Hermionę, widziałeś jak się zmieniła? -Rudzielec pożarł ciastko lukrecjowe.

- Wychudła trochę, zmizerniała. -Odpowiedział wybraniec.

- Nie o to chodzi, coraz więcej chłopaków się za nią ogląda, jest atrakcyjna.- Powiedział z obrzydzeniem Ron.

- To chyba dobrze… -Harry nie wiedział, do czego zmierza ta rozmowa.

- Ty nic nie rozumiesz! To nie jest dobrze, to bardzo źle! Hermiona może zdać sobie sprawę z tego, że jest ładna, a wtedy nie będzie mnie chciała . Muszę wymyślić sposób, aby złapała kilka kompleksów, a wtedy na pewno będzie ze mną.

- RON! Jesteś na prawdę egoistycznym dupkiem. Boisz się, ze Herma cię zostawi i dlatego chcesz ją zakompleksiać? Jesteś idiotą. -Zielonooki wyszedł z nory i usiadł na wilgotnej ziemi. Jego przyjaciel zachowywał się coraz dziwniej. Usłyszał charakterystyczne pyknięcie teleportacji. Uchylił powieki i zobaczył Ginny Weasley razem z opiekunką jego domu. Przywitał się. Rudowłosa usiadła obok niego.

- Jak ci idzie? -Spytał Harry.

- Jest ciężko, ale dzisiaj wyrósł mi ogon, niestety tylko na kilka sekund. -Westchnęła.

- Z Ronem jest coś nie tak, zaczyna dziwnie się zachowywać. -Zwierzył się jej.

- Tak, masz rację. Wejdźmy do środka? –Zaproponowała.

- Idź, ja tu jeszcze chwilę posiedzę. -Stwierdził.

Ginny weszła do pokoju. Hermiona siedziała na parapecie i czytała książkę.

- Hej Miona. -Powiedziała ruda, posyłając jej uśmiech. -Czy coś się stało? -Spytała, widząc, że brązowowłosa jest cała blada.

- Ginny, ja dotykałam tyłka Snape’a! -Odpowiedziała Hermiona.

- Co?! Ale… że jak?! -Ruda nie za bardzo łapała, o co chodzi.

- No musiałam, pani Pomfrey mnie zmusiła …

 - Zmusiła cie, żebyś macała Snape’a?! Co on na to?! -Ginny usiadła na łóżku ze zdziwienia.

 - Był nieprzytomny, poczekaj, zaraz ci wszystko wyjaśnię. -Czekoladowo oka usiadła obok młodszej przyjaciółki. Opowiedziała jej o tym, co wydarzyło się w szpitalu oraz, iż prawie umarła, by ze strachu, gdyby nie przyszła pani Pomfrey i nie powiedziała ze wszystko z tym wampirem jest okej. Powiedziała o tym jak pielęgniarka kazała zrobić mu zastrzyk i wtedy… musiała patrzeć się na jego blady tyłek, a na dodatek musiała go dotknąć, aby wbić igłę. Rudowłosa słuchała wszystko z rozbawieniem. Widząc zaczerwienioną twarz swojej przyjaciółki zaczęła się z niej śmiać.

- No już buraczku… nie rumień się tak, to ci nie pasuje do stroju. –Wysapała, ledwo łapiąc oddech ze śmiechu.