Rozdział II

Hejoo : 3 Już dziś wrzucam drugi rozdział, liczę na komentarze. Ludzie bez konta też mogą dodawać komentarze : D Chciałam bardzo podziękować Wojtkowi, który zmotywował mnie do pisania. Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, tak jakoś. To co, czytamy ? (gg : 47803574 pisać, zawsze odp.).

Dziękuję mojej becie, za poprawienie masakrycznej ilości błędów. + zapraszam na jej fantastycznego bloga -> http://meopowiadanie.blogspot.com/

Kiedy trzeci rozdział ?
- Nie wiem, nie lubię systematyki, rozdziały będą się pojawiać co 2-3 dni, chciałabym, aby najpierw były poprawione, a moja beta też jest człowiekiem i musi odpoczywać. : ) Z całuskami, Alice.
-----

Hermiona wstała o piątej nad ranem. Cały dom jeszcze skąpany był w błogiej ciszy. Poszła na palcach do łazienki, aby nie obudzić przyjaciółki, ruda miała dopiero na dziesiątą, a brązowowłosa była umówiona za godzinę w skrzydle szpitalnym. „Ciekawe jak będzie wyglądać moja praca” – pomyślała.  Z tym pytaniem weszła pod prysznic i spłukała się ciepłą wodą. Owinięta w ręcznik stanęła przed lustrem. Nałożyła na opuszki palców krem i wcierała go lekko po suchej, bladej skórze. Niepewnie stanęła na wagę, musiała doprowadzić się do porządku. Pani Weasley posądzała ją o anoreksję. Wyświetliło się 39. Hermiona wciągnęła mocno powietrze. Zawsze chciała zrzucić trochę kilo, ale to było stanowczo za dużo. Ubrała się w czarne rurki i niebieską bluzkę, włosy związała w dużego kucyka. Weszła do pustej kuchni, zaparzyła imbirową herbatę i usiadła przy stole. Miała jeszcze dwadzieścia minut. Nie miała ochoty nic jeść, najczęściej zmuszała ją do tego Molly. Stanęła w środku kominka, nabrała garść proszku i powiedziała wyraźnie „Hogwart”. Wylądowała w gabinecie profesor McGonagall. Przywitała się, chwilę porozmawiały i powędrowała do skrzydła szpitalnego.

- Dzień dobry Hermiono.- Powiedziała pielęgniarka, targając jakieś skrzynki.

- Dzień dobry, może pomogę? – Zaproponowała.

- Nie, nie trzeba, to już ostatnia.- Odpowiedziała, dysząc z przemęczenia i ocierając pot z czoła machnęła do niej, aby usiadła, na jednym z foteli, które stały w jednym rogu sali. Hermiona posłusznie zajęła jeden z nich, a obok niej usiadła pani Pomfrey.- Pewnie chciałabyś wiedzieć, co będziemy robić w wolnym czasie?

- Tak, jestem bardzo ciekawa.- Westchnęła Hermiona, zaczyna się nowy rozdział w jej życiu. Zawsze myślała nad zostaniem magomedykiem, a teraz mogła się szkolić pod okiem pani Pomfrey.

- Idzie wojna, nie można temu przeczyć, potrzeba nam uzdrowicieli, a ty masz potencjał. Nie możemy tego zmarnować.

Dziewczyna uśmiechnęła się, co było rzadkością, jednak słowa Poppy Pomfrey były bardzo krzepiące. Brązowowłosa dostała za zadanie sporządzić listę potrzebnych składników. Poszła do spichlerza i zaczęła notować ewentualne braki w zasobach. Szkolna pielęgniarka uzupełniała coś w papierach. Do skrzydła szpitalnego weszła Luna. Blondynka miała smutną minę.

- Proszę pani, podczas, gdy chodziłam po Zakazanym Lesie spostrzegłam rannego testrala i trzeba mu pomóc.- Mówiła błagalnym tonem.

- Widzisz moja droga, ja nie mam sposobności…

- Ja mogę to zrobić pani profesor.- Powiedziała głośno Hermiona, wychylając się zza drzwi spichlerza.- Widziałam śmierć.- Dodała, spostrzegając pytającą minę pielęgniarki.

- No dobrze, w takim razie weź, co jest ci potrzebne i idź.

Hermiona spakowała kilka przydatnych rzeczy i wyszła razem z blondynką. Idąc przez błonia, zaczęły rozmawiać.

- Jaką śmierć widziałaś?- Spytała niebieskooka.

- Syriusz.- Odpowiedziała, nie musiała mówić nic więcej.

- To tutaj.- Wskazała, dosłownie wszędzie była krew. Przy ogromnym dębie leżał chudy testral, jego szkieletowate ciało mocno oblepiała czarna skóra. Stworzenia te miały błonkowate skrzydła i głowę smoka. Oczy hipnotyzowały swoją bielą i brakiem źrenic, a długi ogon dodawał im elegancji. Hermiona przykucnęła przy zwierzęciu i dokładnie obejrzała wielką ranę na szyi.

- Co mu się mogło stać? – Spytała jakby samą siebie. Luna usiadła na mokrej ziemi i zaczęła głaskać testrala.

- Prawdopodobnie jakiś hipogryf, one wzajemnie się nienawidzą.- Szepnęła Pomyluna. Brązowowłosa wyjęła eliksir odkażający i zaaplikowała na ranę. Następnie rzuciła zaklęcie znieczulające i zaczęła zszywać ranę. Blondynka uspokajała testrala, gładząc go po czarnej grzywie.

- Gotowe.- Powiedziała Hermiona.- Mogłabym wziąć kilka włosów z ogona? Są bardzo cennym składnikiem do eliksiru uzdrowienia i bardzo będą nam potrzebne, do wytworzenia nowych eliksirów.

- Myślę, że na pewno nie będzie mieć nic przeciwko. Wiesz, Zakon będzie miał nowego członka, ten ktoś ma mi pomagać.- Westchnęła i wyciągnęła kawał mięsa. Zwierzę natychmiast pochwyciło zdobycz i zjadło ze smakiem. Luna uśmiechnęła się.

- Właściwie to, jakie zadanie dostałaś? – Spytała zaciekawiona.

- Mam zdobywać zaufanie zwierząt i różnych istot.- Odpowiedziała radosnym głosem.

Hermiona rzuciła na siebie zaklęcie czyszczące, ponieważ miała całe ręce we krwi. Na koniec ucięła kilka testralowych włosów i pożegnała się z Luną.

Otworzyła drzwi skrzydła szpitalnego i zastała tam profesora Snape’a kłócącego się z panią Pomfrey.

- Ty durniu, gdyby nie ja to, ta twoja pikawa dawno by nie rozprowadzała tego jadu po twoim ciele! – Krzyczała pielęgniarka.

- Zamknij się ty stara wariatko, zachowujesz się jak Trelawney! Powiedziałem, że nie i już.- Warknął, Snape. Hermiona nigdy nie widziała go w takim stanie. Był wściekły, cholernie wściekły.

- Chyba jesteś mi winien przysługę? Tyle razy stawiałam cię na nogi, że chyba możesz dla mnie to zrobić? – Spytała poważnym tonem.

Hermiona odchrząknęła, żeby dać znak, iż nie są już sami. Mistrz eliksirów zmierzył ją piorunującym spojrzeniem.

- Zastanowię się Pomfrey, a ty, Granger masz dzisiaj oklumencję.- Powiedział i wyszedł. Dziewczyna stała z otwartymi ustami, była lekko zdziwiona.

~*~

Zjawiła się w Norze na obiad, musiała przyznać, że trochę zgłodniała, a poza tym nie wie ile ma siedzieć ze Snape’em, więc lepiej najeść się na zapas. Pani Weasley właśnie nakryła do stołu. Ginny siedziała rozpromieniona przy stole. Hermiona szybko podeszła do rudej.

- Jak było? – Spytała brązowooka.

- Uczyłam się na razie samej teorii, wiesz chyba będę lisem.- Odpowiedziała zadowolona z siebie.

- Dlaczego lis? To symbol fałszywości i przebiegłości.- Powiedziała brązowowłosa.

- Nie, Hermiono, nie o to chodzi, animag przybiera postać podobną do wyglądu, nie przejmuje cech zwierzęcia.- Ginewra nałożyła sobie paszteciki. Granger poszła w jej ślady i zaraz na jej talerzu było pyszne jedzenie. Po posiłku Harry, Ron i Hermiona przygotowali się na lekcję Oklumencji. Dziewczyna weszła do kominka, jako pierwsza i za chwilę czekała na chłopców w korytarzu Hogwartu. Ron naburmuszony ciągle narzekał, że muszą uczyć się tej Oklumencji i na brak meczów Quidditcha.

- Ron, czy ty jesteś aż tak bardzo egoistyczny?!- Oburzyła się Hermiona.- Jest wojna, a ty myślisz tylko o rozrywkach.- Dopowiedziała po chwili.

- Chętnie bym coś zrobił, tylko nie dostałem żadnego zadania! – Krzyknął.

- Nie wydzieraj się i rusz mózgiem! Myślisz, że dlaczego Dumbledore nie dał ci misji? To bardzo proste, domyśl się.- Prychnęła.

- No dalej Miona, powiedz, wymądrz się, od dawna tego nie robiłaś, widzę, że aż cię rozsadza.- Powiedział do dziewczyny. Harry słuchał tego w ciszy, szykowała się kolejna kłótnia.

- Jesteś za mało dojrzały na jakiekolwiek zadanie Ron, taka jest prawda.- Odpowiedziała spokojnym tonem, nie miała zamiaru podnosić głosu.

- Ja jestem bardzo dojrzały.- Burknął Ron, gdy doszli do wielkich, dębowych drzwi gabinetu profesora Snape’a.

Harry zapukał trzy razy. Cisza. Ponowił próbę i dało się słyszeć głośne „wejść”. Hermiona weszła, jako pierwsza do gabinetu. Podłoga była zrobiona z pięknie zdobionego marmuru, ściany pokrywała ciemnozielona farba, a wszystkie meble były czarne. Dziewczyna czuła się jak w dormitorium Ślizgonów. Mimo, iż kominek się palił, to i tak nie dawał za dużo ciepła by ogrzać całą salę.

- Wrota do piekieł.- Pisnął Ron, wchodząc do pomieszczenia.  Na środku sali stał profesor, uśmiechając się cynicznie. Świeże mięsko do dręczenia. „Trzy Gryfoniątka, zapowiada się ciekawy wieczór.” – pomyślał zacierając powoli ręce.